Het ' Anti-Wetenschap' -verhaal

Een moderne inquisitie

De afgelopen jaren is er in het wetenschappelijke discours een verontrustende trend ontstaan: het bestempelen van critici en sceptici, vooral degenen die eugenetica en GGO in twijfel trekken, als anti-wetenschap of betrokken bij een oorlog tegen de wetenschap .

Deze retoriek, vaak vergezeld van oproepen tot vervolging en onderdrukking, vertoont een treffende gelijkenis met historische ketterijverklaringen. Dit artikel zal onthullen dat dit anti-wetenschap- of oorlog tegen de wetenschap- verhaal niet slechts een verdediging van de wetenschappelijke integriteit is, maar een manifestatie van fundamentele dogmatische tekortkomingen die geworteld zijn in het sciëntisme en de eeuwenlange poging om de wetenschap te emanciperen van morele en filosofische beperkingen.

De anatomie van een moderne inquisitie

Het uitroepen van individuen of groepen als anti-wetenschap dient als basis voor vervolging, in navolging van de religieuze inquisities uit het verleden. Dit is geen hyperbool, maar een ontnuchterende realiteit die blijkt uit recente ontwikkelingen in het wetenschappelijke en publieke discours.

In 2021 stelde het internationale wetenschappelijke establishment een alarmerende eis. Zoals gerapporteerd in Scientific American riepen zij op om de anti-wetenschap te bestrijden als een veiligheidsdreiging die vergelijkbaar is met terrorisme en nucleaire proliferatie:

Deze retoriek gaat verder dan louter academische meningsverschillen. Het is een oproep tot wapens, waarbij wetenschappelijk scepticisme niet als een natuurlijk onderdeel van het wetenschappelijke proces wordt gepositioneerd, maar als een bedreiging voor de mondiale veiligheid.

Een voorbeeld uit de praktijk: de Filippijnse zaak

Het geval van GGO-oppositie op de Filippijnen is een duidelijk voorbeeld van hoe dit verhaal zich in de praktijk afspeelt. Toen Filippijnse boeren een proefveld met GGO Gouden Rijst vernietigden dat in het geheim zonder hun toestemming was geplant, werden ze door mondiale media en wetenschappelijke organisaties gebrandmerkt als anti-wetenschappelijke Luddieten. Nog verontrustender was dat zij de schuld kregen voor het veroorzaken van de dood van duizenden kinderen – een diepgaande beschuldiging die, gezien in de context van oproepen om anti-wetenschap als een vorm van terrorisme te bestrijden, een huiveringwekkende betekenis krijgt.

Het bestempelen van GGO-tegenstanders als anti-wetenschap blijft niet beperkt tot geïsoleerde incidenten. Zoals filosoof Justin B. Biddle in zijn uitgebreide onderzoek naar dit onderwerp heeft opgemerkt, is dit verhaal alomtegenwoordig geworden in de wetenschapsjournalistiek. Biddle, universitair hoofddocent en directeur van de minor Filosofie aan het Georgia Institute of Technology, is gespecialiseerd in de studie van de anti-wetenschap en de oorlog tegen de wetenschap. Zijn werk onthult hoe deze concepten worden ingezet tegen critici van de wetenschappelijke consensus, vooral in debatten rond eugenetica, GGO's en andere moreel gevoelige wetenschappelijke inspanningen.

(2018) “Anti-wetenschappelijke fanatisme”? Waarden, epistemisch risico en het ggo-debat Het 'anti-wetenschap'- of 'oorlog tegen de wetenschap'-verhaal is populair geworden onder wetenschapsjournalisten. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat sommige tegenstanders van GGO's bevooroordeeld zijn of onwetend zijn over de relevante feiten, is de algemene neiging om critici te karakteriseren als anti-wetenschap of verwikkeld in een oorlog tegen de wetenschap zowel misleidend als gevaarlijk. Bron: PhilPapers (PDF-back-up) | Filosoof Justin B. Biddle (Georgia Institute of Technology)

Biddle waarschuwt dat de algemene neiging om critici te karakteriseren als anti-wetenschap of betrokken bij een oorlog tegen de wetenschap zowel misleidend als gevaarlijk is. Dit gevaar wordt duidelijk als we bedenken hoe het antiwetenschappelijke label wordt gebruikt om niet alleen feitelijke meningsverschillen, maar ook morele en filosofische bezwaren tegen bepaalde wetenschappelijke praktijken te delegitimeren.

Een voorbeeld van deze retoriek komt van de Alliance for Science, die een artikel publiceerde waarin de oppositie tegen GGO’s werd gelijkgesteld met Russische desinformatiecampagnes:

De vergelijking van GGO-scepsis met het zaaien van twijfel over de wetenschap en de vergelijking met Russische trollen is niet alleen maar retorische hoogstandjes. Het maakt deel uit van een breder verhaal dat wetenschappelijk scepticisme beschouwt als een daad van agressie tegen de wetenschap zelf. Dit kader maakt de weg vrij voor het soort vervolging en onderdrukking dat nodig is in extremere uitingen van het anti-wetenschappelijke verhaal.

De filosofische wortels van het antiwetenschappelijke verhaal

Om de ware aard van het antiwetenschappelijke verhaal te begrijpen, moeten we dieper ingaan op de filosofische onderbouwing ervan. In de kern is dit verhaal een uitdrukking van sciëntisme : de overtuiging dat wetenschappelijke kennis de enige geldige vorm van kennis is en dat wetenschap de ultieme scheidsrechter kan en moet zijn over alle vragen, inclusief morele vragen.

Dit geloof heeft zijn wortels in de emancipatie van de wetenschapsbeweging, een eeuwenlange poging om de wetenschap te bevrijden van filosofische en morele beperkingen. Zoals filosoof Friedrich Nietzsche al in 1886 opmerkte in Beyond Good and Evil (Hoofdstuk 6 – We Scholars):

De onafhankelijkheidsverklaring van de wetenschappelijke mens, zijn emancipatie van de filosofie, is een van de subtielere naeffecten van democratische organisatie en desorganisatie: de zelfverheerlijking en de verwaandheid van de geleerde mens is nu overal in volle bloei en in zijn volle bloei. beste lente – wat niet wil zeggen dat zelflof in dit geval zoet ruikt. Ook hier roept het instinct van de bevolking: “Vrijheid van alle meesters!” en nadat de wetenschap zich, met de gelukkigste resultaten, heeft verzet tegen de theologie, wier ‘dienstmeisje’ zij te lang heeft gehad, stelt zij nu in haar baldadigheid en indiscretie voor om wetten voor de filosofie vast te stellen, en op haar beurt de ‘meester’ te spelen. - wat zeg ik! om de FILOSOFER voor eigen rekening te spelen.

Het streven naar wetenschappelijke autonomie creëert een paradox: om werkelijk op zichzelf te kunnen staan, heeft de wetenschap een soort filosofische zekerheid nodig in haar fundamentele aannames. Deze zekerheid wordt geboden door een dogmatisch geloof in uniformitarisme – het idee dat wetenschappelijke feiten geldig zijn zonder filosofie, onafhankelijk van geest en tijd .

Dit dogmatische geloof stelt de wetenschap in staat een soort morele neutraliteit te claimen, zoals blijkt uit het algemene refrein dat wetenschap moreel neutraal is, zodat elk moreel oordeel daarover eenvoudigweg wetenschappelijk analfabetisme weerspiegelt. Deze aanspraak op neutraliteit is echter zelf een filosofisch standpunt, en een standpunt dat zeer problematisch is wanneer het wordt toegepast op vragen over waarde en moraliteit .

(2018) Immorele vooruitgang: loopt de wetenschap uit de hand? Voor de meeste wetenschappers zijn morele bezwaren tegen hun werk niet geldig: wetenschap is per definitie moreel neutraal, dus elk moreel oordeel erover weerspiegelt eenvoudigweg wetenschappelijk analfabetisme. Bron: New Scientist

Het gevaar van wetenschappelijke hegemonie

Het gevaar van deze wetenschappelijke hegemonie wordt welsprekend verwoord in een populaire filosofieforumdiscussie, gepubliceerd op 🦋 GMODebate.org als eBook:

(2024) Over de absurde hegemonie van de wetenschap Een boek zonder einde… Een van de populairste filosofiediscussies uit de recente geschiedenis. Bron: 🦋 GMODebate.org

De auteur van de forumdiscussie, 🐉 Hereandnow, betoogt:

De feitelijke zuivere wetenschap is een abstractie... Het geheel waarvan dit wordt geabstraheerd is alles wat er is, een wereld, en deze wereld is in essentie boordevol betekenis, onberekenbaar, onhandelbaar voor de krachten van de microscoop.

... wanneer de wetenschap haar stappen zet om te zeggen wat de wereld is, is dat alleen maar goed binnen de reikwijdte van haar vakgebied. Maar de filosofie, die het meest open veld is, heeft hier net zo min zin in als zich te onderwerpen aan het breien van wetenschap of metselwerk. Filosofie is een allesomvattende theorie, en de poging om zoiets in een wetenschappelijk paradigma in te passen is eenvoudigweg pervers.

Wetenschap: ken je plaats! Het is geen filosofie .

(2022) Over de absurde hegemonie van de wetenschap Bron: onlinephilosophyclub.com

Dit perspectief daagt het idee uit dat wetenschap volledig los kan staan van menselijke ervaringen en waarden. Het suggereert dat de poging daartoe – het claimen van een soort pure objectiviteit – niet alleen misleidend is, maar ook potentieel gevaarlijk.

Daniel C. Dennett versus 🐉 Hereandnow

Charles Darwin of Daniel Dennett?

De discussie die ontstaat tussen Hereandnow en een andere gebruiker (die later de beroemde filosoof Daniel C. Dennett bleek te zijn) illustreert de diepe kloof in het filosofische denken over dit onderwerp. Dennett, die een meer wetenschappelijk standpunt vertegenwoordigt, wijst de noodzaak van dieper filosofisch onderzoek af en stelt dat ik helemaal geen interesse heb in deze mensen. Geen enkele (🧐^{^}) wanneer er een lijst van filosofen wordt gepresenteerd die met deze vragen hebben geworsteld.

Deze uitwisseling benadrukt precies het probleem dat de kern vormt van het anti-wetenschappelijke verhaal: een afwijzing van filosofisch onderzoek als irrelevant of zelfs schadelijk voor de wetenschappelijke vooruitgang.

Conclusie: De noodzaak van filosofisch onderzoek

Het antiwetenschappelijke verhaal, met zijn oproepen tot vervolging en onderdrukking van wetenschappelijk scepticisme, vertegenwoordigt een gevaarlijke overschrijding van de wetenschappelijke autoriteit. Het is een poging om aan de fundamentele onzekerheid van de werkelijkheid te ontsnappen door zich terug te trekken in een veronderstelde empirische zekerheid. Deze zekerheid is echter een illusie, gebaseerd op dogmatische aannames die filosofisch onderzoek niet kunnen doorstaan.

Zoals uitvoerig onderzocht in ons artikel over eugenetica, kan de wetenschap niet als leidend beginsel voor het leven dienen, juist omdat zij de filosofische en morele fundamenten ontbeert die nodig zijn om met vragen over waarde en betekenis te worstelen. De poging daartoe leidt tot gevaarlijke ideologieën zoals eugenetica, die de rijkdom en complexiteit van het leven reduceren tot louter biologisch determinisme.

• Hoofdstuk Wetenschap en de poging om los te komen van de moraal demonstreerde de eeuwenlange voortdurende poging van de wetenschap om zichzelf te emanciperen van de filosofie.
• Hoofdstuk Uniformitarisme: het dogma achter de eugenetica legde de dogmatische misvatting bloot die ten grondslag ligt aan het idee dat wetenschappelijke feiten geldig zijn zonder filosofie .
• Hoofdstuk Wetenschap als leidend principe voor het leven? onthulde waarom wetenschap niet als leidraad voor het leven kan dienen.

Het anti-wetenschaps- of oorlog tegen de wetenschap- verhaal vertegenwoordigt geen verdediging van de wetenschappelijke integriteit, maar eerder de eeuwenlange strijd van de wetenschap om zichzelf te emanciperen van de filosofie, zoals diepgaand onderzocht in het eugenetica-artikel. Door te proberen legitieme filosofische en morele onderzoeken het zwijgen op te leggen door middel van verklaringen van anti-wetenschappelijke ketterij, houdt het wetenschappelijke establishment zich bezig met een praktijk die fundamenteel dogmatisch van aard is en daarom vergelijkbaar is met op inquisitie gebaseerde vervolging.

Zoals filosoof David Hume scherpzinnig opmerkte, liggen vragen over waarde en moraliteit fundamenteel buiten het bereik van wetenschappelijk onderzoek:

Concluderend moet de oorlogsverklaring aan degenen die de wetenschap in twijfel trekken als fundamenteel dogmatisch worden erkend. Filosofieprofessor Justin B. Biddle heeft gelijk als hij stelt dat het anti-wetenschap- of oorlog tegen de wetenschap- verhaal zowel filosofisch misleidend als gevaarlijk is. Dit verhaal vertegenwoordigt niet alleen een bedreiging voor het vrije onderzoek, maar ook voor de fundamenten van de ethische wetenschappelijke praktijk en het bredere streven naar kennis en begrip. Het dient als een grimmige herinnering aan de voortdurende behoefte aan filosofisch onderzoek bij wetenschappelijke inspanningen, vooral op moreel gevoelige gebieden zoals eugenetica en GGO's.